Πολλοί θέλουν να παντρευτούν.
Και πολλοί απ’ αυτούς θέλουν να απαθανατίσουν αυτή τη μοναδική (ευχόμαστε) γαμήλια τελετή.
Και πολλοί απ’ αυτούς τους τελευταίους θέλουν μια κλασική φωτογράφιση γάμου, με στημένα πλάνα και προκάτ χαμόγελα.
Εδώ δυστυχώς θα τα χαλάσουμε: αν ψάχνετε έναν φωτογράφο γάμου που θα σας προσφέρει μια από τα ίδια, αυτός σίγουρα δεν είναι ο Γιάννης Ιωακειμίδης. Όχι γιατί δεν μπορεί. Αλλά γιατί δεν θέλει. Είναι θέμα άποψης.
«Κατά τη γνώμη μου, η φωτογραφία γάμου δεν πρέπει να περιγράφει τις στιγμές ως μια ανάλαφρη ρομαντική κομεντί. Δεν πρέπει να δίνει έμφαση στην τυπολατρία κατασκευασμένων στιγμών της γαμήλιας ημέρας, αλλά στην αυθόρμητη αποτύπωση στιγμιότυπων και προσώπων γύρω από τη γιορτή.
Η φωτογράφιση ενός γάμου για μένα πρέπει να καταγράφει συναισθήματα και σχέσεις. Να απαθανατίζει πραγματικούς ανθρώπους και ειλικρινείς χειρονομίες. Να εκφράζει το αυθεντικό παρόν που σκιαγραφεί το αύριο. Ώστε όταν στο μέλλον ανατρέξεις σε αυτές τις φωτογραφίες, να θυμηθείς τη συγκεκριμένη μέρα και τις εμπειρίες της ως βιωμένο παρόν, και όχι την ίδια τη φωτογράφιση ως αναγκαίο κακό.
Ο φωτογράφος πρέπει να είναι ο αόρατος καλλιτέχνης των συναισθημάτων και των σχέσεων. Να βρίσκει αναπάντεχες γωνίες, να βρίσκεται παντού, να αιφνιδιάζει: μόνο έτσι θα καταφέρει να αποτυπώσει τον αυθορμητισμό που αποκαλύπτει την πραγματική ουσία των πραγμάτων».
Ο Γιάννης τα λέει καμιά φορά κουλτουριάρικα, αλλά στην ουσία αυτό που εννοεί είναι:
«Γαμπρέ, είσαι μοναδικός. Νύφη, είσαι μοναδική. Ζευγάρι, είστε φανταστικοί. Και όλα αυτά πρέπει να φαίνονται στις φωτογραφίες του γάμου σας. Αλλιώς θα μπορούσατε να κάνετε ένα κολάζ με τα χαμογελαστά πρόσωπά σας πάνω σε μια κοινή φωτογράφιση οποιουδήποτε άλλου γάμου. Πιο φτηνά θα σας ερχόταν, και θα κάνατε και την καλλιτεχνία σας».
