Ήταν Νοέμβριος μήνας. Kαλός ο καιρός στη Θεσσαλονίκη,
ομίχλη συναντήσαμε στο Δερβένι. Ηθικό ακμαιότατο.
Τελικά στο Πάικο ο ουρανός σύννεφα πολλά είχε.
Έτσι ξεκινήσαμε την πορεία μας, με ομίχλη και συννεφιά.
Δεν πτοηθήκαμε.
Γιατί άλλωστε;
Το γνωστό παρεάκι ανάγκη δεν έχει το ονειρεμένο τοπίο
αλλά χοντροκομμένο χαβαλέ και γέλιο μέχρι δακρύων.
Η οικειότητα που υπάρχει μεταξύ μας καθώς και η ανυπαρξία
ιδιοτέλειας των πράξεων μας και των συναισθημάτων μας, δεν
δημιουργήθηκαν με την πολύχρονη φιλία.
Το βουνό.
Aυτό είναι η αιτία.
