Έκθεση 10 χρόνια μετά
Θέμα:
-Τι έχω να πω για την ημέρα της βάπτισης μου, βλέποντας τις φωτογραφίες από εκείνη τη μέρα-
Ονομάζομαι Ιόλη Αρκαδία
και είμαι μαθήτρια της Τρίτης Γυμνασίου
Πάντα αναρωτιόμουν γιατί έχω δύο ονόματα
και ποτέ δεν ήθελα να συμβιβαστώ,
με το ότι οι δύο γιαγιάδες μου πιθανόν να μάλωναν.
Εγώ σκεφτόμουν πάντα πέρα από τα συνηθισμένα,
γιατί ήθελα να είμαι διαφορετική.
Όπως και τα δύο μυθικά ονόματά μου.
Ο φωτογράφος που ανέλαβε τη βάπτιση μου, είμαι σίγουρη πως με κατάλαβε.
Τον κατάλαβα και γω, από τότε θυμάμαι.
Γιατί μπορεί να ήμουν μωρό, όμως με έβαλε να διαβάσω πριν ακόμα μάθω.
Να φωτογραφίσω, χωρίς να ξέρω τι κάνω και δεν θα το ξεχάσω.
Η απορία μου για το τι κάνω εδώ είναι φανερά ζωγραφισμένη πάνω μου σε μια φωτογραφία, γιατί εγώ πάντα είχα άποψη.
‘Άποψη όμως, έχουν και τα ονόματά μου. Δεν ήταν τυχαίο που ο Ηρακλής με διεκδίκησε και ζήτησε βοήθεια από τους Αρκάδες.
Κυλιέμαι στο γρασίδι της Παναγίας Χαλκέων και οι επιγονατίδες μου είναι ντυμένες με χαλκό, σαν αυτές που φορούσε ο Ηρακλής;
Πολύ ομηρικό; Και όμως τέτοια είμαι.
Δίπλα στις αδερφές μου με κοιτάζω και νιώθω πως ήθελα και γω να μεγαλώσω, δε μου αρέσει που είμαι μικρή και το δείχνω.
Το δείχνω, και ο κύριος Γιάννης-έτσι έμαθα τον λεν- το είδε.
Πραγματικά μαγικό πράγμα η φωτογραφία και είναι αλήθεια αυτό που λεν για τις χίλιες λέξεις.
Χίλιες λέξεις δεν έχω για να πω, ούτε να περιγράψω τι βλέπω την ημέρα εκείνη,
όμως αυτό που νιώθω μπορώ να το πω χρησιμοποιώντας μόνο μία και είναι ευγνωμοσύνη.
Μαμά, μπαμπά, νονέ, νονά σας ευχαριστώ.
Κύριε Γιάννη εκείνο το ασπρόμαυρο δάκρυ της γιαγιάς μου, είναι η αφίσα που έχω πάνω από το κρεβάτι μου.
