C’est la vie.

4 Δεκεμβρίου, 2021

Να `μαστε και πάλι!

Η τσακαλοπαρέα με την μπόλικη οσμή βαρβατίλας
ξανά σε ορεινά μονοπάτια τραβά!

Η διαδρομή γνωστή. Δευτεροπατημένη. Εύκολη αρκετά.
Καλός καιρός, ηλιοφάνεια και πολλή υγρασία.
Εμ δίπλα σε ποταμάκια περπατάς…
Τα φύλλα από τις οξιές πεταμένα χάμω.
Καλύτερα έτσι. Είχαμε περισσότερο φως και ήλιο.
Και υγρασία επίσης…
Τό ’παμε.

Τρελομανίταρα ή μαγικά μανιτάρια συναντήσαμε.
Αρκούδες περίμενα, στρουμφάκια επίσης,
αλλά που τέτοια τύχη.

Σε κάποια φάση πήραμε λάθος μονοπάτι.
Το αντιληφθήκαμε νωρίς.
Κατεβήκαμε μια πλαγιά. Τα μέρη δεν μας ήταν γνώριμα.
Κίτρινη σαλαμάνδρα καρφωμένη στους κορμούς των δέντρων, πουθενά.
Ποιος ανεβαίνει αυτό που κατέβηκε πριν λίγο;
– Έλα μωρέ το ποτάμι είναι πιο κάτω.
Χωριστήκαμε.
Οι λέοντες προς το ποτάμι, τα αμνοερίφια πίσω από κει που ήρθαν.
Δεν μπορώ να πω, ήταν απότομη ανεβασιά.

Το βράδυ έρχεται νωρίς στο βουνό.
Μας βρήκε όλους στην ταβέρνα, χωρίς γρατζουνιά.

Οι λέοντες διηγήθηκαν την μικρή περιπέτεια τους.
Τίποτα το ανησυχητικό.
Η κοιλιά ταράτσα κι επιστροφή στο κατάλυμα.
Το τζάκι το ανάψαμε.
Ώρα για χαλάρωση και χαβαλέ.
Έλα ντε που δεν…
Μεγάλο μπέρδεμα. Είχαμε τη δυνατότητα επιλογής μουσικής.
Πόλεμος!

Η μουσική μου πρόταση ήταν Nightmares on waxNights Introlude.
(https://www.youtube.com/watch?v=C6ixa3G_tL4&list=PLUoi2hyzDuwPY0Tr-YrzmMl2dINej1LmV&ab_channel=NightmaresOnWax)

Απορρίφθηκα με τη μία.
Άκουσον, άκουσον.
Με φτύσανε όλοι.
Τα blues και τα `80 κυριάρχησαν τελικά.
Oh mon dieu.
C‘est la vie.


SHARE THIS STORY