Από τότε που ήμασταν στην κοιλιά της μαμάς μας άρεσαν οι φωτογραφίες
Μας έβγαζαν με μια ειδική τεχνολογία
Ευτυχώς ήμασταν δύο και δεν βαριόμασταν,
γυρίζαμε από εδώ, γυρίζαμε από κει…
Τώρα που βαφτιστήκαμε, ήταν ένας άλλος γιατρός που
τον βάφτισαν και αυτόν φωτογράφο βάφτισης
Δεν θα ήθελα να με λένε φωτογράφο βάπτισης, ακούγεται χαζό
Το αγαπημένο μας νούμερο είναι το δύο. Και το νησί η Χίος
Με μια καρό βαλίτσα ετοιμαστήκαμε για ένα ταξίδι μαζί.
Στο πλοίο είχαμε διάφορα βιβλία γιατί ήθελε πολλές ώρες για να φτάσουμε.
Θα περνούσε γρήγορα έτσι η ώρα, γιατί έπρεπε πρώτα να μάθουμε να διαβάζουμε
Από τη Χίο έφτιαξα εγώ, ο ένας από τους δύο, ένα κολιέ με κοχύλια για τη μαμά
Και για να την ευχαριστήσουμε που μας έφερε στον κόσμο της παίξαμε σαξόφωνο,
αλλά δεν ξέρω πώς μάθαμε να παίζουμε χωρίς να έχουμε μάθει ακόμα να διαβάζουμε
Δυο δυο, στην κολυμπήθρα δυο δυο, ένα τραγούδι παίζει από τα παλιά,
κάτι μου θυμίζει, αλλά τι και γιατί;
Νιώθω πως θέλω να κλάψω, να κάνω ουα και όμως μου βγαίνει να μιλήσω στα ρώσικα.
Πω πω τι άγχος.Νιώθω πως αρχίζω και βραχυκυκλώνω,
τι μου συμβαίνει, μα πώς την ξέρω εγώ αυτή τη λέξη;
Γιάννη; Γιάννη ξύπνα.
Ε; Ποιος, ποιος είναι;
Σήκω έχεις να πας για την φωτογράφιση. Για την βάπτιση με τα δίδυμα
Α…. ναι…..ουφ…!
